Νέο Φρούριο Κέρκυρας

Το 1571 είναι μια χρονιά-σταθμός για την πόλη της Κέρκυρας. Η νέα απόβαση και επίθεση των Οθωμανών προκαλεί μεγάλες υλικές ζημιές, ενώ ο πληθυσμός υποφέρει τα πάνδεινα. Μπροστά σε αυτά τα δεδομένα, η Βενετία, θορυβημένη από τον κίνδυνο που διέτρεξε να χάσει την Κέρκυρα και θεωρώντας πάντα ότι το πιο αποφασιστικό όπλο εναντίον των Τούρκων είναι η ύπαρξη ισχυρών φρουρίων, αναγκάζεται να αναθεωρήσει την οχυρωματική της στρατηγική και να υλοποιήσει μια σειρά νέων έργων και εκτός του Παλαιού Φρουρίου. Κυρίαρχη θέση στο νέο οχυρωματικό αυτό σχέδιο έχει το Νέο Φρούριο (Fortezza Nuova).

Το Νέο Φρούριο, όπως και το περιμετρικό τείχος της πόλης (μεγάλο μέρος του οποίου δεν υπάρχει σήμερα), κατασκευάστηκαν από το  1576 μέχρι το 1588 υπό τη διεύθυνση του στρατιωτικού αρχιτέκτονα Ferrante Vitelli και σύμφωνα με τις αρχές του προμαχωνικού συστήματος που είχε σχεδιάσει για την πόλη ο μεγάλος Βερονέζος αρχιτέκτονας του μανιερισμού Michele Sanmichieli.

Στα τέλη του 16ου αιώνα λοιπόν, ξεκινά η δημιουργία μιας ζώνης στις παρυφές του λόφου του Αγίου Μάρκου και η ανοικοδόμηση της ακρόπολης του Αγίου Μάρκου ή Νέου Φρουρίου. Όπως ήταν αναμενόμενο, η κατασκευή του νέου φρουρίου προκάλεσε ριζικές αλλαγές που συνεπάγονταν και πάλι (όπως και όταν έγιναν τα οχυρωματικά έργα στο Παλαιό Φρούριο) αθρόες κατεδαφίσεις σπιτιών και νέες μετακινήσεις κατοίκων. Το Νέο Φρούριο  αποτελούσε μόνο στρατιωτικό κέντρο, με τους Ενετούς να το διαχωρίζουν πλήρως από τον οικιστικό χώρο. Δεν περιέκλειε παρά μόνο ελάχιστες κατοικίες: του φρούραρχου και των αξιωματούχων.

Η περιτείχιση της πόλης και το Νέο Φρούριο συνέβαλαν καθοριστικά στην απόκρουση της τουρκικής εισβολής του 1716 και στην ανάπτυξη και εξέλιξη της Κέρκυρας.

Το φρούριο είναι σχεδόν ολόκληρο τεχνητός λόφος που αποκόπηκε με το άνοιγμα μεγάλων περιμετρικών ορυγμάτων και υψώθηκε με τη συσσώρευση των υλικών των ορυγμάτων. Οργανώθηκε σε δύο κυρίως επίπεδα οχύρωσης, το ανώτερο και το χαμηλότερο. Το χαμηλότερο επίπεδο, που προστάτευε το λιμάνι, περιλαμβάνει έναν πενταγωνικό προμαχώνα, έναν επιπρομαχώνα και το μικρό οχυρό, την «Punta Perpetua».

Στο ανώτερο διαμορφώθηκαν οι δύο δίδυμοι προμαχώνες των «Επτά Ανέμων», τους οποίους προστατεύει μεγάλη ξηρά τάφρος και ένα εξωτερικό οχυρό, ο Σκάρπωνας. Πυκνό δίκτυο στοών (μίνες) επέτρεπε την μεταξύ των οχυρώσεων επικοινωνία.

Η βασική μορφή του οχυρού έμεινε σχεδόν η ίδια μέχρι την εποχή της αγγλοκρατίας. Την τελευταία αυτή περίοδο κατασκευάστηκαν νέοι προμαχώνες, επικουρικά οχυρώματα, αναμορφώθηκαν οι κανονιοθυρίδες του κάστρου και κατασκευάστηκαν τα μεγάλα κτίρια του στρατωνισμού.